4.3.11

Αύριο έχουμε αποκριάτικο πάρτυ!


...και στα δύο σχολεία μας. Τελικά σταθήκαμε τυχεροί! Η μεγαλύτερή μας αδερφή – από τον πρώτο γάμο του μπαμπά – αποδείχθηκε ο άνθρωπος κλειδί. Καθώς είμαστε τρίτεκνοι μας δέχθηκαν σε όποιο δημόσιο σχολείο κάναμε αίτηση.

Έτσι, η μεγάλη πηγαίνει στο ολοήμερο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μας από το οποίο είμαστε εξαιρετικά ευχαριστημένοι. Είναι ένα από τα πέντε προνήπια του τμήματός της. Τα νήπια της τάξης φαίνεται πως την τραβούν και αυτή προς τα πάνω. Έτσι από τον πρώτο μήνα γράφουμε το όνομά μας, ζητάμε να μάθουμε γραφή και ανάγνωση, έχουμε κάνει φίλους στη γειτονιά, μάθει πως “όταν τρώμε δεν μιλάμε και το πιάτο μας κοιτάμε” και άλλα πολλά. Να φανταστείτε πως η μόνη αποτελεσματική απειλή που μπορώ να εκτοξεύσω είναι “Αν δεν κάνεις αυτό/το άλλο/το παράλλο δεν θα πας αύριο σχολείο!”

Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι τον πρώτο μήνα η αλλαγή μας έπεσε βαριά και κατουριόμασταν ασταμάτητα στο σχολείο! Όλα ξεκίνησαν από τον δεύτερο μήνα, όταν πλέον συνειδητοποίησε η μικρή πως στο σχολείο πηγαίνουμα κάθε μέρα. Παρά το γεγονός πως όταν γύριζε ήταν τρισευτυχισμένη, μιλούσε ασταμάτητα για το σχολείο της και ανυπομονούσε να ξαναπάει, φαίνεται πως ντρεπόταν να ζητήσει να πάει στην τουαλέτα, ή, το πιθανότερο, ήθελε να με φέρνει καθημερινά στο σχολείο. Γιατί όπως ίσως θα ξερετε, οι νηπιαγωγοί δεν αλλάζουν τα παιδάκια, πρέπει να μπορούν να εξυπηρετηθούν σε κάποιο βαθμό μόνα τους. Ευτυχώς τα πράγματα εξομαλύνθηκαν σχετικά γρήγορα. Όταν χάσαμε την πρώτη εκδρομή γιατί οι δασκάλες μας αρνήθηκαν να μας πάρουν μαζί τους εφόσον ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα κατουρηθούμε, είδαμε τις φωτογραφίες των συμμαθητών μας και ζηλέψαμε τα ατυχήματα κόπηκαν μαχαίρι!

Από την άλλη ο παιδικός σταθμός του Δήμου είναι μία απογοήτευση. Η νοοτροπία των μόνιμων είναι απίστευτα δημοσιουπαλληλική και οι απεργίες ατελείωτες. Η δουλειά φυσικά βγαίνει από τις φιλότιμες συμβασιούχους όταν δεν απεργούν. Βλέπετε δεν ξέρουν αν θα συνεχίσουν να εργάζονται μετά τον Ιούνιο. Πάντως η μικρή μου φαίνεται ευχαριστημένη ενώ επιπλέον είναι πάμφθηνος σε σχέση με τους ιδιωτικούς.

Φέτος μάλιστα που δουλεύω λίγο και από στο σπίτι (βλέπετε πίστευα πως θα περνούσαμε πολλές ημέρες άρρωστες την πρώτη χρονιά στο σχολείο, κάτι που ευτυχώες δεν συνέβη) την αφήνω λίγες ώρες, μάξιμουμ πέντε την ημέρα.

Από την άλλη, γονείς με παιδιά σε άλλους παιδικούς του Δήμου φαίνονται πολύ πιο ευχαριστημένοι. Θα εξετάσουμε όλες τι πιθανότητες στο τέλος της άνοιξης. Ούτως ή άλλως έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα φέτος κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκεται σε λίγους μήνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: