Σήμερα έφυγαν οι γονείς μου, επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη μετά από μία εβδομάδα μαζί μας. Ο απολογισμός της εβδομάδας – αν δικαιούμαι κάτι τέτοιο- έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία. Ξεκινώ από τα κακά νέα: όπως πάντα έχουν καταφέρει να παχύνουν τη μεγάλη μου που τώρα πλέον είναι δυόμισι. Η μαμά μου είναι παντελώς ανίκανη να της πει όχι. Είτε σοκολάτες ζητήσει, είτε μακαρόνια, είτε τυρί είτε τον ουρανό με τ’ άστρα, αν μπορεί θα της τα δώσει. Περιττό να προσθέσω πως το κατοχικό της γιαγιάς είναι τέτοιο – που το απέκτησε, είναι μόλις 61- που μαγειρεύει ασταμάτητα και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά κριθαράκι, το αγαπημένο της Στέλλας! Βοήθεια! Πώς θα συνεννοηθώ; Η κατά τα άλλα νοήμων μαμά μου έχει μετατραπεί σε μία χαζογιαγιά!
Στα θετικά της επίσκεψης η απίθανη πρόοδος που έκανε η μικρή μου. Αν και έτοιμη να κλείσει τον πρώτο της χρόνο αυτή την εβδομάδα, δεν περπατούσε καθόλου σχεδόν, ούτε μπορούσε να σταθεί. Ο πολύπειρος γιατρός μας έδειχνε να μην ανησυχεί καθόλου – είναι και πρόωρη – όμως οι δυό μας, εγώ και ο Κώστας, το συζητούσαμε συνεχώς αυτές τις μέρες και κάναμε συγκρίσεις. Η μεγάλη βλέπετε έκανε το πρώτο της ανεξάρτητο βήμα μόλις στους 10 μήνες – ίσως και λίγο νωρίτερα, αλλά πάντως εξαιρετικά νωρίς.
Τελικά το παιδάκι μέσα σε τέσσερις μέρες άρχισε να αλωνίζει και πήγε η μάλλον υστερική καρδιά μου σχεδόν στη θέση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου