Αναζητώντας απεγνωσμένα νταντά…

Σήμερα ήρθε η πιο ξινή υποψήφια νταντά στην ιστορία του νταντέματος! Επρόκειτο για ένα φιλικό «προξενιό»: οι κολλητοί και κουμπάροι μας σύστησαν την συγκάτοικο της κοπέλας που προσέχει την κόρη τους και κολλητή μας εννοείται. Ήρθαν και οι δύο μαζί – η υποψήφια νταντά και η νταντά της κολλητής μας- και φυσικά όλα παλάβωσαν από την αρχή.

Τα πεθερικά μου διάλεξαν ακριβώς την ίδια στιγμή για να φτάσουν και οι μικρές δεν ξεκολλούσαν από επάνω τους για να δούμε πως τα πάνε με την υποψήφια μεν, έκαναν τρελή φασαρία δε. Η μεγάλη μου κόρη τις κοιτάζει όλες με στραβό μάτι. Μάλλον έχει αρχίσει να ξεπερνάει την αναχώρηση της Φελίτσιας αλλά καταλαβαίνει πως όλα θα αλλάξουν ξανά ριζικά σύντομα: εγώ θα επιστρέψω στη δουλειά μετά από σχεδόν μισό χρόνο και αυτές θα τις προσέχει κάποιος νέος και άγνωστος άνθρωπος.

Από την πλευρά της η υποψήφια νταντά μάλλον θεωρεί ξεπεσμό να έρθει στη δούλεψή μας. Εγώ δεν απουσιάζω τόσες πολλές ώρες από το σπίτι όσες η κυρία που εγκαταλείπει ακόμα και όταν δουλεύω, δεν θα εργάζεται τόσες πολλές ώρες, θα πληρώνεται φυσικά λιγότερα, είμαστε λιγότερο χάι από αυτά που από ότι καταλαβαίνω έχει συνηθίσει και επιπλέον θα με έχει και μέσα στα πόδια της μέχρι να βρω νέα δουλειά. Έτσι εξηγώ την απίστευτη το ξινίλα της. Μέχρι και η μικρή μου, που κάνει γκα για προσοχή και πηγαίνει στην αγκαλιά όποιου προσφερθεί να την πάρει, αρνήθηκε να πάει σε αυτήν!

Ο σημερινός ήταν ο δεύτερος γύρος. Χθες ήρθε μία υπέροχη κυρία από το πρακτορείο που μας βρήκε την πρώτη κοπέλα που μας πρόσεξε πριν από τρία χρόνια. Τους εμπιστευόμαστε και η κυρία είναι υπέροχη αλλά λίγο μεγάλη μάλλον. Φαίνεται πως έχει περάσει τα 55. Ανησυχώ όχι τόσο για το αν έχει κουράγιο αλλά για το πώς θα τα καταφέρω εγώ μαζί της μια και είμαι ο πιο μεγάλος μπούφλας με τους ανθρώπους στο σπίτι μου, δηλαδή διστάζω να κάνω παρατηρήσεις, να απαιτήσω, είμαι υπερβολικά γενναιόδωρη κοκ καθώς δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις και μάλιστα στο σπίτι, ενώ θέλω όλοι να είναι όσο πιο ευχαριστημένοι γίνεται χωρίς να λαμβάνω υπόψη ότι για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να είμαι εγώ οκ. Θα είναι σαν να πρέπει να κάνω ζάφτι τη μαμά μου(!) ή κάπως έτσι το βλέπω τώρα. Τέλος πάντων, θα το σκεφτώ και αύριο το πρωί θα ξαναπάρω το πρακτορείο.

Από το περιοδικό Cookie

Ακολουθούν λινκ για δύο απίθανα άρθρα του Cookie, ενός αμερικάνικου περιοδικού για γονείς:

Το πρώτο είναι ένα απίστευτα αστείο άρθρο μίας μάνας που απέτυχε να αποκτήσει τον γκέι γιο που πάντα ονειρευόταν! Θα το βρείτε εδώ

Το δεύτερο είναι μία συνέντευξη της γυμνάστριας που έδωσε στη Γκουίνεθ Πάλτροου τη σιλουέτα της πίσω μετά τη δεύτερη γέννα της - και πλέον γυμνάζει και τη φίλη της Γκουίνθε Μαντόνα. Η Τρέισι Άντερσον, έτσι λέγεται αυτή η θεά, έβγαλε μάλιστα και DVD για όσες από εμάς θέλουμε να χάσουμε τα κιλά της εγκυμοσύνης. Aν και έχει ένα και πλέον χρόνο που γέννησα, θα σπεύσω να προμηθευτώ από το Ιντερνετ. Οι ενδιαφερόμενες κάντε κλικ εδώ και μάθετέ τα όλα πριν προσπαθήσουν να σας τα πουλήσουν τα εγχώρια ΜΜΕ.

Το παιδί των Κάμερον

Χθες το βράδυ διάβασα κάτι που με συγκλόνισε σε πολλά επίπεδα. Την Τετάρτη που μας πέρασε πέθανε ο γιος του Ντέιβιντ Κάμερον, του 40άρη ηγέτη της αντιπολίτευσης των Τόρις στη Βρετανία. Ο μόλις έξι ετών μικρός – το πρώτο από τα τρία παιδιά του ζεύγους- πέθανε από μία πάθηση που ονομάζεται το σύνδρομο Οχταχάρα και σύμφωνα με το BBC είναι μια πολύ βαριά μορφή επιληψίας με συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της εγκεφαλικής παράλυσης.

Από μόνος του ο χαμός συγκλονίζει κάθε μάνα, κάθε άνθρωπο. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς να συνεχίζουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να βλέπουν τις ημέρες να περνούν σαν να μην άλλαξε τίποτε οι δύο αυτοί άνθρωποι.

Στην θλίψη που με γέμισε η είδηση ήρθε όμως να προστεθεί και η κατάπληξη. Φανταστείτε το, το παιδί αυτό βασίστηκε για την φροντίδα του στα έξι χρόνια της ζωής του στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας του! Και ας είναι η μητέρα και ο πατέρας του απόγονοι γαλαζοαίματων, ευκατάστατοι βρετανοί αριστοκράτες. Η κυρία Κάμερον είναι διευθύντρια δημιουργικού στην εταιρεία πολυτελών ειδών Smythson. Η έπαυλη στην οποία μεγάλωσε βρίσκεται στην ιδιοκτησία της οικογένειάς της από το 1590! Ο ίδιος ο Κάμερον έχει προγόνους τρεις σχετικά σημαντικούς βουλευτές του 19ου αιώνα και έχει μορφωθεί στο Eton. Και παρόλαυτά χρησιμοποίησαν το δημόσιο σύστημα υγείας για τη φροντίδα του γιού τους.

Το 2006 ο Κάμερον είπε στο συνέδριο του κόμματός του:

" Για μένα δεν είναι το ερώτημα εάν θα πω ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) είναι ασφαλές στα χέρια μου.

Η οικογένειά μου είναι τόσο συχνά στα χέρια του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και θέλω να είναι ασφαλείς εκεί. Ο Τόνυ Μπλαιρ κάποτε εξήγησε τις προτεραιότητές του με τρεις λέξεις: παιδεία, παιδεία, παιδεία. Εγώ μπορώ να το κάνω με τριά γράμματα - NHS."


Φαντάζεστε εσείς οποιονδήποτε απόφοιτο του κολλεγίου Αθηνών να εμπιστεύεται 100% την οικογένειά του στην ιατρική φροντίδα του ΕΣΥ; Έλληνα πολιτικό να έχει το ηθικό δικαίωμα να μιλήσει με τον ίδιο τρόπο;

Φυσικά όλο αυτό ήρθε σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα 100 ευρώ που εγώ πληρώνω κάθε μήνα για να κοιτάξει κάποιος παιδίατρος τις κόρες μου – από τα οποία ελάχιστα παίρνω πίσω γιατί δεν θέλει να μου δίνει απόδειξη! Μόνο όταν επιμένω κόβει και πάλι εγώ αισθάνομαι άσχημα…Και είμαι και τυχερή γιατί τουλάχιστον δεν χρειάζεται να περιμένουμε στις ουρές του ΙΚΑ από για να πάρουμε δωρεάν τα εμβόλια του Εθνικού Προγράμματος – τα παιδιά είναι ασφαλισμένα στο ΤΣΜΕΔΕ – ή ακόμη χειρότερα, όπως κάνουν οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι που είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, ακόμη και μετανάστες που πληρώνονται ελάχιστα χρήματα, να τα πληρώσουμε από την τσέπη μας για να μη χάσουμε μεροκάματα!

Πάλι πίσω στη Βρετανία που η φίλη μου η Κατερίνα δεν επισκέπτεται καν τον παιδίατρο. Το παιδί της το παρακολουθούν οι νοσοκόμες του εθνικού συστήματος υγείας της χώρας και το εμβολιάζουν. Παιδίατρο βλέπει σπάνια για έλεγχο ή όταν παραστεί ανάγκη που θα διαγνώσουν οι νοσοκόμες. Και φυσικά όλη η παρακολούθηση είναι δωρεάν και χωρίς ουρές από τα ξημερώματα.

Τώρα να επαναλάβω όσα ακούμε καθημερινά για το ****** που ζούμε μάλλον άσκοπο….

Πώς έκοψα το κάπνισμα

Μερικούς μήνες πριν έγραψα πως ξεκίνησα δίαιτα. Τελικά σας γράφω τώρα τέσσερα κιλά βαρύτερη αλλά ευτυχισμένη γιατί έκοψα το κάπνισμα! Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά οι φίλοι μου μπορούν να σας πουν πως ήμουν η θεά του καπνίσματος –κάτι σαν αυτή την τρομακτική ινδή με τα πολλά χέρια μόνο που σε κάθε ένα κρατούσα ένα τσιγάρο. Εάν και το ελάττωσα, δεν μπόρεσα να το κόψω σε καμιά από τις δύο εγκυμοσύνες μου και στη συνέχεια έφτασα στο σημείο να νιώθω φρικτές τύψεις γιατί ήμουν ανά πάσα στιγμή ικανή να αφήσω τα παιδιά μου για να κάνω το τσιγάρο που τόσο χρειαζόμουν. Ναι το ξέρω, είμαι φρικτή, ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα για πολύ καιρό.

Ένιωθα επίσης και ανήμπορη να κατέβω από το τρένο των καπνιστών. Στο ενδιάμεσο ταυτίστηκα με την περσόνα της Μεγάλης Καπνίστριας, σχεδόν έγινα μία καρικατούρα κάποιου εαυτού τον οποίο τώρα αναπολώ με αμφίθυμη απορία.

Για να μην μακρυγορώ, το ότι έκοψα το τσιγάρο το οφείλω στον πεθερό μου. Ο Πλάτωνας είναι 80+ ετών, τα έχει 500 και 600 και 1000 ακόμη, είναι πολυταξιδεμένος και καλοζωισμένος. Για όλα αυτά και φυσικά για λόγους οικογενειακής διπλωματίας διάβασα το άρθρο μίας κυπριακής εφημερίδας – free press νομίζω, δεν θυμάμαι πλέον- στο οποίο ο δημοσιογράφος έγραφε την εντύπωση που του έκανε η μέθοδος Allen Carr.

Τώρα ίσως το έχω ξαναγράψει πως έμενα για αρκετά χρόνια στην Αγγλία όπου οι φίλοι μου είχαν πολλές φορές προσπαθήσει να με πείσουν να ακολουθήσω τη μέθοδο αυτή, μάταια βέβαια. Εγώ το βιολί μου…

Δεν ξέρω τι μου κίνησε την περιέργεια αυτή τη φορά, είχα πάντως βαρεθεί τον εαυτό μου και πήγα. Έκλεισα συνεδρία, την πλήρωσα, μετά φοβήθηκα και με τα πολλά κατέληξα να πάω μία Κυριακή στα τέλη του Ιούνη. Χάρη κάνανε οι άνθρωποι σε εμένα και έναν ακόμη άσωτο και μας βάλανε σε δική μας ειδική συνεδρία Κυριακή πρωί. Τελικά αυτός δεν ήρθε και κατέληξα εγώ με ιδιωτική συνεδρία αξίας 1000 και πλέον ευρώ έχοντας πληρώσει 320!

Περιληπτικά σας λέω πως για αυτά τα χρήματα την αράζεις σε ένα φανταστικό περιβάλλον για πέντε ωρίτσες, σε μία φανταστική πολυθρόνα, απλώνεις τα ποδαράκια στο υποπόδιο, σε κερνούν καφέδες και σάντουιτς, σου αφήνουν να κάνεις διαλειμματάκια για τσιγάρο και σου μιλούν. Δεν λέω περισσότερα γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτει κανείς μόνος του αυτά τα πράγματα πάντως εγώ από τότε δεν έχω ξανακαπνίσει. Αν λέει αρχίσεις ξανά το κάπνισμα μέσα στους τρεις πρώτους μήνες σου προσφέρουν άλλες δύο συνεδρίες. Μετά από αυτό στους αμετανόητους επιστρέφονται τα χρήματα.


ΥΓ Το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό
ΥΓ2 Ξεκινώ τώρα άλλη μία φορά δίαιτα μπας και επιτέλους καταφέρω και επιστρέψω στα κιλά της προηγούμενης ενσάρκωσης μου.
ΥΓ3 Η υπέροχη κυρία που με βοήθησε την Κυριακή εκείνη να κόψω το κάπνισμα στη συνέχεια και για τρεις μήνες με έπαιρνε τακτικά τηλέφωνο για να δει πως όλα πάνε καλά!

Παπούδες

Σήμερα έφυγαν οι γονείς μου, επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη μετά από μία εβδομάδα μαζί μας. Ο απολογισμός της εβδομάδας – αν δικαιούμαι κάτι τέτοιο- έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία. Ξεκινώ από τα κακά νέα: όπως πάντα έχουν καταφέρει να παχύνουν τη μεγάλη μου που τώρα πλέον είναι δυόμισι. Η μαμά μου είναι παντελώς ανίκανη να της πει όχι. Είτε σοκολάτες ζητήσει, είτε μακαρόνια, είτε τυρί είτε τον ουρανό με τ’ άστρα, αν μπορεί θα της τα δώσει. Περιττό να προσθέσω πως το κατοχικό της γιαγιάς είναι τέτοιο – που το απέκτησε, είναι μόλις 61- που μαγειρεύει ασταμάτητα και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά κριθαράκι, το αγαπημένο της Στέλλας! Βοήθεια! Πώς θα συνεννοηθώ; Η κατά τα άλλα νοήμων μαμά μου έχει μετατραπεί σε μία χαζογιαγιά!

Στα θετικά της επίσκεψης η απίθανη πρόοδος που έκανε η μικρή μου. Αν και έτοιμη να κλείσει τον πρώτο της χρόνο αυτή την εβδομάδα, δεν περπατούσε καθόλου σχεδόν, ούτε μπορούσε να σταθεί. Ο πολύπειρος γιατρός μας έδειχνε να μην ανησυχεί καθόλου – είναι και πρόωρη – όμως οι δυό μας, εγώ και ο Κώστας, το συζητούσαμε συνεχώς αυτές τις μέρες και κάναμε συγκρίσεις. Η μεγάλη βλέπετε έκανε το πρώτο της ανεξάρτητο βήμα μόλις στους 10 μήνες – ίσως και λίγο νωρίτερα, αλλά πάντως εξαιρετικά νωρίς.

Τελικά το παιδάκι μέσα σε τέσσερις μέρες άρχισε να αλωνίζει και πήγε η μάλλον υστερική καρδιά μου σχεδόν στη θέση της.