Τελικά η δεύτερή μου κόρη αποφάσισε πως η σωστή ώρα να έρθει στον κόσμο ήταν ένα μήνα πριν την προγραμματισμένη καισαρική και έξι εβδομάδες πριν συμπληρώσουμε τις σαράντα της κύησης. Από ότι κατάλαβα ήθελε να δει την Αθήνα χιονισμένη γιατί να νερά μου έσπασαν κοντά στα μεσάνυχτα την 17η του Φλεβάρη.
Ήδη είχαμε αφήσει το αυτοκίνητό μου στα πεθερικά μου γιατί δεν μπορούσε να ανέβει τις ανηφόρες στα σύνορα Νέου Ψυχικού και Αμπελοκήπων (!) και ευτυχώς είχαμε πάρει το τζιπ του άντρα μου - να που χρησίμευσε και μία φορά σε κάτι το τέρας που καίει αρκετά για να θρέψει ένα αφρικανικό χωριό - που τους τελευταίους μήνες μαζεύει σκόνη στο γκαράζ του πεθερού για ευνόητους λόγους.
Δεν χρειάζεται να πω πως φοβήθηκα τρομερά όταν έσπασαν τα νερά μου στην τουαλέτα και είδα πως ήταν αναμεμειγμένα με αίμα. Στο μυαλό μου έβαλα τα χειρότερα και με πνίξανε οι ενοχές για όλα τα στραβά που έκανα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Με έπνιξε επίσης ο θυμός για τον άνδρα μου γιατί με άφηνε να σηκώσω το παιδί και οι ενοχές γιατί δεν μπόρεσα να αφιερώσω λίγο ακόμα χρόνο στην πρώτη μου κόρη που μόλις συμπλήρωσε τον πρώτο της ενάμισι χρόνο και δεν καταλαβαίνει ακόμα τι σημαίνει να έχει κανείς ένα μικρότερο αδελφάκι.
Ευτυχώς μόλις μου δείξανε το μωρό μου κατάλαβα πως ήταν καλά, ένα υγιέστατο μωρό. Στο Apgar της μου είπαν πως πήρε 9, 10 ενώ πραγματικά όταν ανοίγει τα μάτια της φαίνεται να καταλαβαίνει τόσα πολλά που απορώ πως θα έμενε αυτό το μωρό ακόμη 6 εβδομάδες στην κοιλιά μου. Αφήστε που έχει και πολλά, μα πάρα πολλά μαλλιά.
Όμως γεννήθηκε μικρούλα – μόλις 1965 γραμμάρια και έτσι παραμένει στο μαιευτήριο μέχρι να πάρει κιλά και να μάθει να τρώει μόνη της .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου